Kısa, siyah beyaz bir sevgi yazısı yazsam dedim… Kalemimin ucunu açmam gerekti, klavyemin tuşları birbirine yapışmıştı temizledim. Sevginin tanımını tekrar tekrar okudum, aşka uzanmak zorunda kaldım. Ne aşkın bir tarihini buldum ne de sevginin bir tarihini… Çokca aşk tanımı vardı, çokça sevgi tanımlanmıştı ama bir tarih?..
Sevgi dersem nefesini tut ve bekle anlamı taşır… Aşksa yolda yolakta konuşulan, çoluk çocukta harcanan, dizide mizide rezil olan üç harfli bir sözcükten ibaret artık. Aşk öldü demek bile zor artık. Aşkım demekle başlayan suyu akmış bir diyaloğun parçası olan bildiğimiz aşk… Hazır kurulmuş sözcüklerle, senaryosu belirlenmiş hikayesiyle aşk. Kocaman bir yalan, büyük bir masal… Sahi seni kimler bu hale getirdi, bu halde bırakıp gitti ey aşk! Güzel adamlar, kadınlar tükenip tükenip bitince…
Bak şimdi oynuyor geriden gelenler: Aşk Dersem Çık, Sevgi Dersem Çıkma!
Sevgi dedim, saklanın, nefes almayın, soluğunuz çıkmasın… Bir oyun ki aşk varsa güzel oynanır, sakın sevgiyi bu işe bulaştırma!
Bir gün gelecek insanlık aşk sözcüğünü kullanmıyor olacak, aşk sözcüğü çağın insanına fazla kullanılmış gelecek. İşte tam o zamanlarda bir umut…
Belki sevgi de çoğalır, bağıra bağıra sevgi sözcükleri konuşulur, içeriden derinden taşan sevgi sözcükleri…
Aşkın bu kadar tozlanmış olması, kirlenmesi aklanıp paklanması için bu kadar umutsuz oluşumuza karşın, sevgi sonsuza kadar azalarak devam edecek. Ne acı ki sevginin bitişini, güneşin batışı kadar net olarak göremeyeceğiz hiç bir zaman. Ucunda ölüm olarak duran bir kısa yolculuğu tamamlayıp bitirsek bile…
Peki ama hiç mi ilişki yok sevgi ile aşk arasında. Bir bağ aramak şart ise korku ile yalnızlığı örnek vermek lazım ama her şeye rağmen ne korku ne de yalnızlık, aşk kadar sahtelik içermiyor artık…
Şayet bu son cümlede aşktan çok çekmiş bir adamın ruh hallerini bulursanız, yazının başından sonuna kadar bir kez daha okumalısınız…
